Το θέατρο

Το θέατρο

Ο άνθρωπος από τότε που εμφανίστηκε στη γη αγωνίζεται να επιβιώσει, αλλά και να βελτιώσει τη ζωή του…και, όπως φαίνεται, ο αγώνας αυτός δεν έχει τέλος. Έτσι, από πολύ. νωρίς ένιωσε την ανάγκη να ξεφύγει από τη μονοτονία της εργασίας και τα καθημερινά προβλήματα που τον βασάνιζαν και προσπάθησε να... εφεύρει ορισμένους τρόπους να διασκεδάσει. Παράλληλα, ο άνθρωπος ένιωσε την ανάγκη να παραστήσει και να αναπαραστήσει έμψυχα και έμψυχα στοιχεία που τον περιβάλλουν. Έτσι, δημιουργήθηκαν τα πρώτα βήματα του θεάματος και της έκφρασης. Λένε οι επιστήμονες ότι οι αρχαίοι Έλληνες, ήδη από παλιά, συγκεντρώνονταν σε πλατείες και παρακολουθούσαν ένα είδος θεατρικών παραστάσεων, που ήταν αφιερωμένες στο θεό Διόνυσο. Μέσα από παρόμοιες λατρευτικές εκδηλώσεις θα πρέπει να δημιουργήθηκε σε διάφορους πολιτισμούς αυτό που ονομάζουμε σήμερα θέατρο. Καθώς περνούσαν τα χρόνια και καθώς το υιοθετούσαν ως πολιτιστική έκφραση οι λαοί που ανήκαν σε διάφορους πολιτισμούς το θέατρο γνώρισε διάφορες μορφές.

Ένα πράγμα μόνο δεν άλλαξε· και αυτό είναι οι άνθρωποι που συμμετέχουν σε αυτό, οι ηθοποιοί. Στα αρχαία χρόνια τους ονόμαζαν υποκριτές, γιατί υποκρίνονταν ρόλους άλλων ανθρώπων, φανταστικών ή πραγματικών, οι Γερμανοί τους ονομάζουν “παίκτες (δημιουργούς) θεάματος” (Schauspieler), οι Άγγλοι και οι Γάλλοι έχουν για τους ηθοποιούς μια λέξη που στα ελληνικά θα τη μεταφράζαμε “δημιουργό” (actor, acteur). Στη γλώσσα μας η λέξη ηθοποιός σημαίνει αυτόν που δημιουργεί χαρακτήρες (ήθη). Ο ηθοποιός, λοιπόν, είναι ένας δημιουργός, που υποδυόμενος κάτι άλλο προσφέρει θέαμα σε αυτούς που τον βλέπουν. Ένας καλός ηθοποιός ρίχνει φως στο χαρακτήρα που αναπαριστά. Γι' αυτό υπάρχει ένα ελληνικό τραγούδι που λέει “Ηθοποιός σημαίνει φως”  Και για να πετύχει ο ηθοποιός αυτό το δύσκολο έργο χρησιμοποιεί, εκτός από την ενδυμασία, το βάψιμο, τις ιδιαίτερες τεχνικές και το κείμενο. Το κείμενο θα πρέπει να είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε να βοηθά τον ηθοποιό να παραστήσει το χαρακτήρα που υποδύεται. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να παίζει ένα μικρό παιδί και να μιλά σαν γέρος 70 χρονών. Πρέπει να είναι προσαρμοσμένο στο πρόσωπο που εννοείται ότι θα μιλά.Κάθε συγγραφέας, λοιπόν, είτε γράφει θεατρικό έργο είτε ένα μυθιστόρημα, προσπαθεί να δώσει στα λόγια των χαρακτήρων που παρουσιάζει το ύφος που φαντάζεται ότι χρησιμοποιούν τα άτομα αυτά. Έτσι, όταν, για παράδειγμα, θέλει να παρουσιάσει έναν κύριο με υψηλή θέση στην κοινωνία και μακρόχρονη εκπαίδευση, που απευθύνεται σε μια ομάδα συναδέλφων του στο πλαίσιο ενός σεμιναρίου, τον βάζει να χρησιμοποιεί ορισμένες λέξεις λόγιες, εκφράσεις ευγένειας, αρκετές δευτερεύουσες προτάσεις και αυστηρή σειρά. Αν όμως θέλει να παρουσιάσει μια κυρία χαμηλής μόρφωσης, η οποία απευθύνεται στις φίλες της σε μια φιλική συγκέντρωση, θα τη βάλει να χρησιμοποιεί λέξεις της καθημερινής ομιλίας, πολλές επαναλήψεις, πολλά επιφωνήματα θαυμασμού και έκπληξης, λίγες δευτερεύουσες προτάσεις και πολλές παρεκβάσεις.   Ύφος δεν έχουν μόνο τα κείμενα. Ύφος έχουν και οι άνθρωποι. Ύφος μόνιμο, αλλά και ύφος ανάλογα με την περίσταση. Άλλοι είναι συνέχεια χαμογελαστοί και άλλοι συνέχεια μελαγχολικοί. Οι ίδιοι όμως άνθρωποι γίνονται, ανάλογα με την περίσταση, άλλοτε σοβαροί, άλλοτε απότομοι, άλλοτε ευγενικοί κτλ